سوت و کوری روز جهانی موسیقی در ایران در غیاب روزی ملی
درحالی‌که در تقویم رسمی‌مان، روزی به عنوان روز ملی موسیقی وجود ندارد، روز جهانی موسیقی (21 ژوئن برابر با 31 خرداد) هم که پایه‌اش در فرانسه گذاشته شد؛ در ایران سوت و کور گذشت.
به گزارش خبرنگار ایلنا، پنجشنبه (31 خرداد ماه) برابر با 21 ژوئن به عنوان روز جهانی موسیقی در کشورهای Francophonie (فرانکوفونی یا فرانسه‌زبانی) جشن گرفته شد. روزی که سال‌هاست دامنه‌اش از کشورهای فرانسوی‌زبان گذشته و اکنون در بسیاری از کشورهای دنیا گرامی داشته می‌شود.
برگزاری جشنواره‌های خیابانی به مناسبت روز جهانی موسیقی از 36 سال پیش به این طرف (1982) در کشورهای مختلف دنیا، در اولین روز فصل تابستان 21 ژوئن به یک رسم تبدیل شده است. رامین صدیقی (مدیر نشر موسیقی هرمس) که تاکنون کنسرت‌های متعددی برای هنرمندان خارجی در ایران برگزار کرده است نیز در سال 83 و 84 این روز را در همکاری با دوستان فرانسوی‌اش با برگزاری مراسمی در تهران گرامی داشت.
او درباره این روز به ایلنا گفت: درست است که منشا این روز از فرانسه آمده اما در خیلی از کشورهای دیگر هم برگزار می‌شود. این روز، از آن روزهای جذابی است که به کشورهای دیگر هم سرایت کرده است. فکر می‌کنم الان بیش از 200، 300 شهر در دنیا این روز را جشن می‌گیرند و محدود به کشورهای فرانسوی‌زبان نیست.
صدیقی در جواب این سوال که ما در تقویم رسمی‌مان روزی با عنوان روز موسیقی نداریم بد نبود اگر خانه موسیقی به عنوان یک نهاد صنفی این روز را جشن می‌گرفت؛ گفت: به نظر من خانه موسیقی برای انجام چنین کاری، تشکیلاتی سنگین و کم‌رمق است. کما اینکه خاطرم هست در ایران هم قرار بود یک روز به عنوان روز موسیقی معین شود که دقیق خاطرم نیست روز تولد کلنل علینقی وزیری بود یا میرزا عبدالله فراهانی، ولی قرار بود روز تولد یکی از بزرگان‌مان که موسیقی دستگاهی‌مان را به او مدیونیم به عنوان روز ملی موسیقی در تقویم ثبت شود. خاطرم هست این بحث سال‌ها از طرف خانه موسیقی مطرح بود که چرا یک روز خارجی را جشن بگیریم و چرا به جایش خودمان یک روزی را معین نکنیم اما در نهایت هم به جایی نرسید.
او که به عنوان مدیر نشر موسیقی هرمس چهار سال است مجموعه کنسرت‌هایی را به بهانه روز جهانی موسیقی جز (30 آوریل برابر با 10 اردیبهشت) در تهران برگزار می‌کند، ادامه داد: ما نزدیک چهار سال است که روز بین‌المللی جز را در ایران جشن می‌گیریم. این‌ها مناسبت‌هایی هستند که برگزاری‌شان الزامی نیست اما هیجان‌انگیز است. اگر «دایی جان ناپلئون» را خوانده باشید یادتان می‌آید که راوی داستان می‌گفت «دایی جان سرهنگ از آن آدم‌ها بود که برای هر مناسبتی یک مهمانی می‌گرفت از ختنه‌سوران نوه‌اش گرفته تا لیسانس گرفتن بچه‌اش...» این هم همان طوری است و اصولا آدم به هر بهانه‌ای برای موسیقی جشن بگیرد جذاب است. مهم این است که همیشه به بهانه‌هایی برای موسیقی جشن بگیریم.
